Heb jij een kloppend werkhart?
Heb jij een kloppend werkhart?
Soms bruis je van ideeën.
Je werk stroomt.
Je zegt 'ja' en je meent het.
Je voelt richting, zin en flow.
Alsof je net in een bad met Red Bull hebt gelegen. 😄
Maar soms… is het lauw.
Je doet je werk.
Je lacht.
Je functioneert.
Maar er zit minder glans in je blik.
Je hoort jezelf 'ja' zeggen, terwijl je eigenlijk iets anders bedoelt.
En dan vraagt iemand: “Hoe gaat het nou écht met je?”
En je weet het niet precies.
🧩 Veel mensen zitten dan niet op de bodem.
Maar ook niet meer vol bruis.
Ze zitten ergens in de tussenruimte.
Die plek tussen ‘het gaat prima’ en ‘ik weet het niet meer’.
Soms voelt het als een soort Blue Monday die wat langer blijft hangen.
En precies dáár zit zóveel potentie.
Als we maar durven kijken.
Als we het gesprek maar eerder durven voeren.
Als we elkaar durven zien — gewoon in ons zijn.
Dat het oké is.
En dat we juist dáár elkaar kunnen inspireren, uitnodigen, aanraken in mogelijkheden.
Niet om te repareren, maar om samen wakker te blijven.
Want in veel organisaties begint dat gesprek pas als iemand uitvalt.
Dan komt de route: bedrijfsarts, begeleiding, herstel. Waardevol — maar vaak rijkelijk laat.
Zouden we het niet eerder mogen voelen?
Eerder mogen zeggen?
Eerder mogen verkennen?
Kunnen we de weg naar een mentor, coach of klankbord niet vrijer maken?
Leidinggevenden toerusten om het échte gesprek te voeren?
Niet pas als het schuurt, maar juist om mensen in beweging te houden?
Misschien is het een beetje zoals vroeger aan tafel. In Nederland aten we jarenlang trouw ons AVG’tje: aardappels, vlees en groente.
Want dat kenden we. Daar waren we voor opgevoed.
Maar de wereld is groter.
De smaken rijker.
En in die tussenruimte — tussen vertrouwd en onbekend — ligt de uitnodiging om eens iets nieuws te proeven.
Alsof je een ander restaurant binnenstapt.
Een nieuwe kaart openslaat.
Gun jezelf dat.
Je hoeft niet altijd te blijven doen waar je ooit voor bent opgeleid.
Je mag bijleren.
Bijsturen.
Bloeien.
Niet omdat het moet — maar omdat het mág. Want smaak ontwikkelt zich. En mensen ook.
💡 En eerlijk: soms leggen we als medewerkers het initiatief iets te gemakkelijk bij de organisatie.
"Zij moeten zorgen. Zij moeten investeren."
Maar jij hebt óók een rol. Een kans. Een keuze.
Durf jij te kijken waar jij de bruis verliest?
Durf jij ruimte te vragen — vóór jezelf?
Durf jij te kiezen voor een klankbord — ook als niemand het je aanreikt?
Durf jij dat nieuwe restaurant binnen te stappen, en iets te proeven wat je nog niet kent?
Gewoon even proeven.
Zonder dat het meteen op je dagelijkse menu hoeft.
✨ Dát is volwassen eigenaarschap van de toekomst.
Dan hou je bruis mogelijk bruis.
Dan blijf je in beweging.
Dan geef je jezelf richting.
📌 Misschien is het tijd dat we dáár ook op gaan sturen.
Niet alleen op KPI’s, deadlines of omzet — maar op de kwaliteit van verbinding.
Op behoud van energie.
Op zichtbaarheid van potentieel.
📣 Dáár mogen organisaties meer dialoog over voeren.
Niet als 'soft topic' aan de zijkant.
Maar als centrale strategische waarde.
Niet alleen top-down.
Maar breed.
Samen.
Ophalen wat leeft.
Zien wat klopt.
Kiezen voor groei.
Zodat we samen in flow komen — en blijven.
Niet als uitvoerders van plannen.
Maar als mensen met betekenisvol werk.
"Dit is wat ik bijdraag. Hier ga ik van aan."
Dan word je er niet alleen voor betaald — je wordt er beter van.
Als mens.
Als team.
Als organisatie.
🟠 Dit is waarom ik doe wat ik doe.
Met mijn boek.
Mijn trainingen.
Mijn werk aan Code Oranje.
Om vlammetjes aan te wakkeren.
Om deuren te openen.
Om mensen te prikkelen om te leven in hun leven — met richting, ruimte en regie.
Omdat ik geloof:
✨ Je mag ontkiemen, precies waar je nu bent.
En verder groeien, waar je ook naartoe beweegt.
Ontdek.
Durf te dansen, ook als er even geen muziek is.
Zoek de ruimte.
Voel de vrije wind.
Leef jouw verhaal — met open ogen en een open hart.
