Imago
hester.hendriksma • 4 februari 2020
Loesje: Wees jezelf. Er zijn al zoveel anderen!
Mooi gezegd. Toch is het, voor de meesten van ons, iedere keer een uitdaging om bij een kennismaking of een introductie van jezelf in een paar woorden te zeggen over jezelf, wie je bent, wat je kan en wat je wilt. Zo dat anderen precies weten wat ze aan je hebben en wat je te bieden hebt. Liefst nog op een originele manier zodat je je onderscheidt en onthouden wordt.
Hoe ontspannen zou het zijn dat de eerste indruk het zelfde is als alle indrukken daarna die je afgeeft. Dat je jezelf kan zijn en dit altijd onder woorden kunt brengen. Dat je het weet wie je bent.
Mensen die het lukt authentiek te zijn, zijn het meest geloofwaardig. Er is vertrouwen nodig om een opdracht of een rol te krijgen. Zelfkennis is een groot goed. Soms pas je je aan aan de ander om iets te krijgen. En ziet daar ook waarde in, in aanpassingsvermogen.
In het vinden van een goede plek op de arbeidsmarkt krijg ik dikwijls de indruk dat mensen, die door ervaring breed inzetbaar zijn ook breed zoeken. In gesprekken schets je een soort ideaal beeld van jezelf. Je geeft een imago af. (Definitie imago: Een imago is beeld dat anderen van je hebben.)
Ik vroeg me af kunnen anderen bij benadering te weten komen hoe jij in elkaar steekt? Als je het zelf soms al zo lastig vindt? Behoorlijk ingewikkeld, nadenken over hoe andere mensen denken hoe jij in elkaar steekt. Ineens vroeg ik me af. Kun je ook te authentiek zijn? Ik heb er eens een modelletje van de kernkwadranten op losgelaten.
Over alles valt te discussiëren. Ik denk aan Johan Cruijff, Ieder voordeel heb zijn nadeel.
Zij hebben geen instellingsprobleem. Wij wel.
De kracht en valkuil van charisma.
Ken je dat? Dat gevoel dat je jezelf wil laten zien. Je werkt hard, bereikt mooie dingen, en toch knaagt er iets. Iets dat zegt: ‘Zie mij, erken mij.’ Dus deel je een post vol successen. Trots? Ja. Maar raakt het ook? Ik zie het vaak: mensen die hun mijlpalen delen – en terecht, want succes mag gevierd worden. Maar ergens voelt het soms alsof er iets ontbreekt. Alsof het harde roepen juist laat zien dat er iets kwetsbaars onder zit: de behoefte om gezien te worden. En soms voelt het zelfs te gepolijst. Alsof er een filter overheen ligt waardoor het niet meer helemaal klopt met de werkelijkheid. We willen allemaal laten zien wie we zijn en wat we waard zijn. Maar echt indruk maken? Dat lukt niet door alleen te vertellen hoe goed je bent. Het lukt als je ook durft te delen waar je tegenaan liep. Die ene les die je onverwacht raakte. Dat kleine inzicht dat je grote stappen liet zetten. Misschien is dat wel de kern: jezelf ontwapenend durven laten zien. Puur, eerlijk, zonder opsmuk. Want gek genoeg: juist die kwetsbaarheid maakt je krachtig én aantrekkelijk. Dat is waar mensen echt door geraakt worden. En misschien hebben we dat allemaal wel weer te leren: de dialoog aangaan. Niet alleen ons eigen verhaal zenden, maar ook luisteren naar die van een ander. Van individualisme naar samenleven. Dat vraagt lef. En dat geldt niet alleen op het werk, maar ook thuis, bij vrienden, bij de sportvereniging. Overal waar mensen samenkomen en elkaar willen begrijpen. Tijdens mijn coaching en trainingen werk ik hier vaak aan: hoe laat je jezelf zien op een manier die klopt? Gewoon echt, zonder mooipraterij. Want juist die eerlijke, ontwapenende verhalen en de ruimte voor dialoog maken dat mensen je willen volgen en horen wat je te zeggen hebt. Herken je dat? Die balans zoeken tussen trots delen en echt jezelf laten zien? En hoe ga jij om met die dialoog, zowel op je werk als daarbuiten? Ik ben benieuwd naar jouw gedachten. Wil je hierover eens sparren? Ik denk graag met je mee!